Welke namen zetten we op de rouwkaart en welke familie moet dan eerst? Hoort deze naam er wel of niet bij te staan? Is iemand belangrijker dan de ander, of is alleen de bloedband belangrijk op de kaart? En zet je het kind, dat bijna nooit meer bij moeder is geweest wel op de kaart, terwijl de nicht die wekelijks de boodschappen deed, er dan niet op komt?
De traditionele indeling van een rouwkaart, geeft de ruimte om de namen van het gezin van de overledene in de juiste volgorde op te noemen. Gelukkig worden we steeds creatiever, waardoor ook de kaart past bij het geleefde leven van de overledene. Een voorbeeld hiervan is dat we eens een pasfoto van de overledene in de kaart hebben geplaatst, met daaromheen, in een cirkelvorm, de namen van de kinderen en kleinkinderen uit zowel het gezin van de eerste als de tweede partner. Alle mensen die belangrijk waren in het leven, vormden zich op de kaart om hem heen. Een andere optie is, om de namen niet onder elkaar, maar naast elkaar te zetten. Hierdoor maak je geen onderscheid in belangrijkheid.
Maar niet in elke situatie is er de saamhorigheid, soms is er ook onenigheid. Niet alleen de kaart kan dan een punt van discussie zijn, maar ook de dag van de uitvaart. Welke sprekers wel en niet, wie mag eerst, wie zit waar? Zelfs wanneer de overledene vooraf wensen op papier heeft gezet, kan het nog lastig zijn om beslissingen te nemen. Het gebeurt wel eens, dat er twee afscheidsdiensten na elkaar op één dag gehouden worden, zodat groepen los van elkaar afscheid kunnen nemen. Het is niet ideaal en het maakt de factuur wat hoger, maar het helpt voor sommigen wel om zo in rust afscheid te kunnen nemen. Vaak zie je ook dat mensen toch weer bij elkaar komen en het juist goed met elkaar af kunnen stemmen, omdat ze het zelfde doel voor ogen hebben: een mooi en waardig afscheid.
Vaak wordt er veel nadruk gelegd op de dag van de uitvaart, terwijl juist voor de naasten, de dagen tussen het overlijden en de uitvaart zo belangrijk zijn. In deze periode kan ieder voor zich afscheid nemen, op de manier die voor diegene goed voelt. Het is dan ook belangrijk om mensen die mogelijkheid te bieden, bijvoorbeeld om voor een opbaring in een 24-uurs kamer te kiezen, zodat er veel tijd en ruimte is om afscheid te nemen.
